Przyprawy ziołowe

Bazylia, zwana jest także „małym cudem świata”. Nazwę nadali jej Grecy - basilikum znaczy królewski, dlatego bywa również nazywana zielem królewskim.

Używany już w starożytnym Rzymie. Pospolity w średniowiecznej Europie. Miał podobno zapobiegać sklerozie. Uważany niegdyś za afrodyzjak (jego łacińska nazwa pochodzi od bożka Satyra). 

To prawdziwy cud natury. Czosnek niedźwiedzi był od niepamiętnych czasów, powszechnie spożywany w okresie przednówka w naszej strefie klimatycznej. Od wieków traktowany jak antidotum na różne dolegliwości oraz prawdziwa bomba witaminowa. Uznawany był jako wyjątkowo skuteczny lek przeciwko przeziębieniom. 

Bez estragonu nie byłoby sosu Bearnaise, ani w ogóle żadnej przyprawy dobrej kuchni. Znany już w średniowieczu w kuchni arabskiej. Drugi człon nazwy łacińskiej pochodzi od słowa "draco", oznaczającego smoka- w średniowieczu wierzono bowiem, że estragon ma moc odstraszania potworów.

Kolendra wymieniana jest już w Biblii jako roślina uprawna, a w grobowcach faraonów znaleziono jej nasiona. Grecy i Rzymianie dodawali kolendry do wina, aby nadać mu aromat i smak. Chińczycy z kolei wierzyli, że kolendra może zapewnić nieśmiertelność. 

Koperek to bardzo popularna roślina hodowana na w ogródkach działkowych. Zapach kopru to niepowtarzalna kompozycja zapachowa, której nie może zabraknąć w obiedzie z ziemniakami, sałatce czy jajkach.

Sama nazwa nie ma nic wspólnego z „lubieniem”. Jest to nic innego jak tylko zniekształcenie łacińskiego słowa libusticum - co oznacza ziele z Ligurii. Lubczyk pochodzi z Włoch. Jest uważany za roślinę wywołującą wielką namiętność. Podobno Kaligula zmarł po wypiciu nalewki z lubczyka - zabić go miała zbyt wielka namiętność, wywołana przez to zioło.

Nazwa majeranek pochodzi od arabskiego słowa marjamie, które oznacza „nieporównany”. Na wybrzeża Morza Śródziemnego sprowadzili majeranek Arabowie. W XVI wieku zioło to dotarło do Niemiec. Był używany do warzenia piwa dopóki, nie zastąpił go chmiel. Dodawał aromat do wina zwanego Hipokras popularnego w czasach średniowiecznych.

Oregano zwanego również lebiodką pospolitą lub dzikim majerankiem było opisane już w I wieku n.e. Zachwalał je grecki lekarz Dioskorides. Jako często spożywane zioło wymieniał je starożytny gastronom rzymski Caeilus Apicius. Ojciec medycyny Hipokrates uważał oregano za lek na niemal wszystkie choroby i dolegliwości. 

Pietruszka zielona to potężna dawka witamin C, A, E oraz składniki mineralne: żelazo, magnez, miedź, wapń, potas, fosfor, mangan. Przyczynia się do wzrostu odporności nachoroby i stres. Dobrze wpływa także na skórę, ma właściwości regenerujące. Reguluje proces trawienia i redukuje zagrożenie powstania kamicy żółciowej. Jako przyprawa nadaje potrawom jakby ostatni szlif.

Rozmaryn znali już satrożytni Rzymianie, Grecy i Eipcjanie. Legion y rzymskie i plemiona germańskie przeniosły rozmaryn do Europy Środkowej dzięki swym wyprawom wojennym.

Tymianek stosowany jako środek odkażający już 3000 lat p.n.e. przez Samarytan. W Szkocji uważany za zioło dodające odwagi. W średniowieczu damy wyszywały na strojach rycerzy gałązkę tymianku jako oznakę odwagi i męstwa.